Parafia Sietesz utworzona została w XIV wieku, na pewno przed 1391 rokiem. Proces kolonizacji tych ziem sprawił, iż ludność napływowa pragnęła z czasem posiadać własny kościół i parafię. Najwcześniejszym proboszczem był ks. Mikołaj (1450 r.). Niestety, w żadnym archiwum nie ma aktu erekcyjnego parafii, jest jedynie wzmianka proboszcza Kajetana Kleckiego z 1704 r. wspominająca zaginięcie wielu dokumentów w czasie najazdu tatarów w 1624 r. oraz zamordowanie miejscowego proboszcza. Parafię uposażyli właściciele Pileccy z Łańcuta. Sietesz na przestrzeni wieków przechodziła przez różne ręce. W XVI w. należała do Stanisława Odrowąża, potem do tarnowskich, Ostrogskich, Lubomirskich, zaś w XVIII w. do Sanguszków. Kolejnym właścicielem staje się w 1783 r. starosta uszycki, Karol Szydłowski. Piętnaście lat później Sietesz wraz z Chodakówką i Lipnikiem nabywają Jan i Barbara Klings. Ostatnimi właścicielami dóbr sieteskich do czasu wkroczenia wojsk sowieckich w 1944 roku stali się Łastowieccy.

Pierwotny kościół, zapewne drewniany, został wybudowany najprawdopodobniej w miejscu kapliczki św. Antoniego nieopodal dzisiejszego Ośrodka Zdrowia i powierzony opiece świętych Antoniego opata i Antoniego z Padwy. Wokół niego chowano zmarłych. Wszystko wskazuje na to, że spalili go Tatarzy. Wiadomości o usytuowaniu pierwotnej świątyni przetrwały i wciąż są obecne w ustnej tradycji mieszkańców.

Drugi kościół, murowany, wzniesiono około 1605 r. z fundacji księżnej Anny Ostrogskiej z Jarosławia, która była właścicielką klucza kańczudzkiego w innym miejscu. Jego partonem był św. Mikołaj.

Obecny murowany kościół neogotycki został wybudowany w latach 1906-1910 według planów architekta Michała Kowalczuka na miejscu drugiej świątyni, która została rozebrana. dzieła budowy kościoła podjął się ks. kanonik Leopold Mazurek, pochowany na tutejszym cmentarzu parafialnym. W czasie budowy trzeciego kościoła wybudowano na tzw. pańskim prowizoryczną kaplicę do sprawowania liturgii. Do dziś upamiętnia to miejsce misyjny krzyż przeniesiony sprzed kościoła, a postawiony w miejscu starego i zniszczonego pamiętającego czasy początku poprzedniego wieku. Budowa kościoła zakończyła się w 1909 roku. Kościół pod wezwaniem św. Antoniego z Padwy i św. Mikołaja konsekrował 26 czerwca 1910 r. biskup Karol Fischer.

Ołtarz główny neogotycki wykonała firma s. Majerskiego z Przemyśla. Na jego zwieńczeniu umieszczono figurę św. Mikołaja, patrona poprzedniego kościoła. Dziełem tej samej pracowni jest tabernakulum wykonane z marmuru kararyjskiego ufundowane przez proboszcza ks. Leopolda Mazurka. Stopnie ołtarza wykonano z marmuru krzeszowickiego. Piękne balaski przed ołtarzem wykonane są przez Józefa Kuleszę z Krakowa, a ufundowane są wraz z przepiękną amboną, dumą świątyni, przez właścicielkę dóbr sieteskich Marię Janową Łastowiecką. Wspomniana ambona ma kształt łodzi, przy której święci Piotr i Andrzej lub Paweł trzymają sieci.

Dwa boczne ołtarze Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Różańcowej wykonał miejscowy stolarz Jan Płaza. Figury do nich wyrzeźbił Krupiński z Kańczugi.

Przed balaskami jest jeszcze trzeci ołtarz dedykowany św. Franciszkowi z Asyżu.

Trzynastogłosowe organy piszczałkowe zakupiono w 1931 r. we Wrocławiu od braci Biernackich.

W 1959 r. została zaprojektowana i wykonana przez artystę plastyka z Sieteszy Zygmunta Wiglusza polichromia kościoła, a w roku 2005 na prośbę ks. proboszcza Jacka Rawskiego, pod jego kierunkiem, ponownie przemalowano kościół.

Chrzcielnicę wykonali w 1960 r. z drzewa dębowego Józef Płaza i Józef Bartman z Sieteszy.

W 1961 r. wykonano i zakupiono z Dąbrowie Górniczej w odlewni Franciszka Drożdża i Franciszka Kubica cztery dzwony, które noszą imiona: św. Antoni, św. Wojciech, św. Franciszek oraz Matka Boża Różańcowa. Ogrodzenie kościelne wykonano w 1967 r.

W 1984 r. wprawiono dwa witraże w prezbiterium. Trzy lata później zakupiono pozłacane tabernakulum.

Na cmentarzu parafialnym wznosi się kaplica rodowa Łastowieckich z kryptami, w których zachowały się doczesne szczątki rodziny.

Na polach od strony Kańczugi wzniesiono w latach 60. XX w. kapliczkę poświęconą św. Antoniemu, dziś zwaną popularnie przy źródełku. Ufundowała ją Helena Achramowicz z d. Duda mieszkająca w Chicago. Tryskająca nieopodal woda ze źródełka od wielu lat uznawana jest za cudowną i wciąż przypomina o Bożej wszechmocy, która potrzebuje ludzkiej wiary i modlitwy. Wciąż do kancelarii parafialnej zgłaszają się wierni doświadczający cudu przemiany serca, odzyskanego zdrowia, odnalezienia drogi do Boga i wielu innych łask. W każdy pierwszy wtorek miesięcy letnich odbywa się tam uroczysta nowenna do św. Antoniego oraz Msza święta z kazaniem. To miejsce szczególne na mapie parafii, gdzie można spotkać prawie w każdej chwili kogoś miejscowego czy pieszych lub zmotoryzowanych pielgrzymów z okolicznych parafii, a nawet dalszych miejscowości.

Kapliczka Św. Antoniego przy "Źródełku"